Ολοκαύτωμα… Η απόλυτη καταστροφή…Ο αφανισμός εκατομμυρίων ψυχών…. Ολοκαύτωμα….Δεν είναι τελικά μια απλή και άψυχη λέξη, έχει ένα βαρύ φορτίο όπως και όλες οι λέξεις. Όμως, το φορτίο αυτό ίσως να είναι πιο ¨βαρύ¨, όταν αναφερόμαστε στο ολοκαύτωμα καθώς εκφράζει τον πόνο, τον βασανισμό, την απώλεια τόσων ζωών. Πολλοί διωγμοί και ξεριζωμοί έχουν συμβεί στην ανθρώπινη ιστορία αλλά ένα από τα πιο γνωστά και βάρβαρα είναι εκείνο των Εβραίων… Έξι εκατομμύρια αθώες ψυχές χάθηκαν στα φρικαλέα στρατόπεδα συγκέντρωσης-εξόντωσης.
Με αφορμή λοιπόν την ημέρα μνήμης, στις 27 Ιανουαρίου, μαθητές της Β’ Γυμνασίου, στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, έγραψαν δικά τους κείμενα ελεύθερης μορφής με βάση τους τη φράση: «Κι αν ήσουν εσύ…».
«Και εάν ήσουν εσύ»
Είναι εύκολο να κρίνεις
να λες πως ο κόσμος είναι απάνθρωπος
να λες πως οι πράξεις σου ήταν άρρωστες
Μα αν ήσουν εσύ…
Αν ήσουν εσύ σε αυτό το ασφυκτικό βαγόνι
να ακούς το κλάμα των ανθρώπων γύρω σου
να μην ξέρεις ποιο θα είναι το μέλλον σου
που πας; τι θα σε κάνουν
Αν ήσουν εσύ ένας στρατιώτης
μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης
να εκτελείς διαταγές χωρίς να είσαι υπέρ τους
να βλέπεις τα βλέμματα των ανθρώπων που με απορία κοιτάζουν
Αν ήσουν εσύ μια μάνα,
που περιμένει στην σειρά να σε χωρίσουν απ’ το παιδί σου
να μυρίζει η καμένη ανθρώπινη σάρκα
να ρωτάει το παιδί σου τι είναι αυτό μα να μην απαντάς
παρόλο που ξέρεις την μοίρα σου.
Αν ήσουν εσύ τι θα έκανες…
Κελεπούρη Γεωργία Β’2
«Ολοκαύτωμα»
Κι αν ήσουν εσύ
Κι αν ήσουν εσύ ένα θύμα του Ολοκαυτώματος,
ένας Εβραίος
που αντιμετώπιζε την προκατάληψη
ξυπνώντας κάθε μέρα χωρίς να ξέρει
ποια θα είναι η μοίρα του,
τι θα έκανες;
Κι αν ήσουν εσύ ένας άνθρωπος
που αντιμετώπιζε απειλές βίαιου αντισημιτισμού και εκτοπισμού
που προσπαθεί να χτίσει μια νέα ζωή
αλλά δύσκολα μπορεί,
τι θα έκανες;
Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά
Κι ας πούμε όχι στο να συμβούν τέτοια γεγονότα ξανά.
Όλοι μαζί ας ενωθούμε,
και γιατί να γίνονται αυτά ας πούμε
Ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι μια πολεμική μηχανή,
αλλά κάποιος που προσπαθεί
για μια καλύτερη ζωή…
Σπάθα Σοφία Β’3
«Είμαστε όλοι άνθρωποι…»
Ολοκαύτωμα… Ολοκαύτωμα… Μια λέξη που σ ’ανατριχιάζει… Ολική καταστροφή… Ολικός θάνατος… Φωτιά της πανωλεθρίας…
Είναι αδιανόητο πως κάποιος θα μπορούσε να μισήσει τόσο ώστε να ισοπεδώσει 6.000.000 ψυχές… 6.000.000 ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ… Τίποτα άλλο παρά ανθρώπους. Τόσοι βασανισμένοι, συγγενείς, τόσοι γείτονες… Κι αν ήσουν εσύ…. Τι θα γινόταν αν ήσουν εσύ. Μια ερώτηση που κανείς δεν είναι σε θέση να απαντήσει. Πως να φανταστεί κάποιος τόσο πόνο, απελπισία, φόβο… Να χάνεις όλους όσους αγαπάς και ξέρεις και ίσως να χαθείς κι εσύ. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα ένιωθα…
Ήταν μια απόφαση καλά οργανωμένη και με χρόνια προεργασία που απλώς αφάνισε όλες αυτές τις ζωές. Είναι πέρα από τα ώρια του ρατσισμού, του αντισημιτισμού, αυτό είναι πλέον σκέτο μίσος και πρόθεση για δολοφονία. Αν ήμουν εγώ ίσως να είχα σπαράξει ή μάλλον να σπάραζα κάθε μέρα βουτηγμένη σε φόβο για την ζωή μου και όσων αγαπώ… ίσως, να έμενα απλώς παγωμένη, ανέκφραστη αντιμέτωπη με την είδηση του του διωγμού γνωρίζοντας τη μοίρα μας. Όλα όμως μ’ ένα ¨ίσως¨ καθώς δεν ξέρω πως θα ήμουν, είναι αδιανόητο για εμένα… Πως τώρα ανησυχώ για προβλήματα ρουτίνας και θεωρώ τόσα γύρω μου δεδομένα… Πως θα ήμουν αν είχα βρεθεί τόσο κοντά στο θάνατο… το δικό μου θάνατο … Την εξαφάνιση της ελπίδας, για τη ζωή, την εξαφάνιση των ονείρων και του χρώματος απ’ τον κόσμο. Ναι λοιπόν, δεν είμαι σίγουρη για το πως θα ήμουν. Χιλιάδες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου και με στιγματίζουν… Αλλά, ποτέ δε θα γνωρίζω αν θα έβρισκα την δύναμη μέσα μου ή θα εγκατέλειπα από την πρώτη στιγμή…αν θα βρισκόμουν στην θέση όλων αυτών που βρέθηκαν στα καταραμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης … Όλων αυτών των Εβραίων… Όλων αυτών των ανθρώπων…
Ξανθοπούλου Ελευθερία Β’ 2
« Προχωράμε παρακάτω;»
Τα χρόνια περνάνε, πολλοί θα πουν προχωράμε παρακάτω, αλλά καλό θα είναι να μην ξεχνάμε, όλα αυτά τα απάνθρωπα εγκλήματα που έχουν γίνει ανά τους αιώνες, για αυτό το λόγο υπάρχουν οι εθνικές εορτές και οι ημέρες μνήμης. Όμως τα θυμόμαστε όντως όλα αυτά που έγιναν, σαν τον το τορπιλισμό της « Έλλης» στις 15 Αυγούστου 1940, τις 27 Ιανουαρίου ημέρα μνήμης του Εβραϊκού ολοκαυτώματος, τις 13 Δεκεμβρίου 1942 με το εκδικητικό ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων ή το 1922 και την απάνθρωπη καταστροφή της Σμύρνης μέσα στις φλόγες.
Όμως, πολλοί για τους οποίους αυτά είναι απλά ημερομηνίες θα σου πουν: «τι ασχολείσαι με αυτά τώρα, πάνε πέρασαν, τώρα έχουμε 21ο αιώνα, όλα είναι καλύτερα»…Είναι όντως;… Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα κάποιοι που θέλουν να αποκαλούν τους εαυτούς τους «ανθρώπους», διαπράττουν τα ίδια εγκλήματα και πολλοί, οι οποίοι κάποτε είπαν «δεν θα αφήσουμε να ξαναγίνουν αυτές οι ολέθριες πράξεις» τις αφήνουν και γίνονται ξανά και ξανά.
Άρα, όλα αυτά που έγιναν κάποτε δεν είναι τόσο μακριά από εμάς. Αναρωτιέσαι: «κι αν ήμουν εγώ, αν συνέβαιναν σε μένα όλα αυτά;» , παγώνεις, τρομάζεις μόνο στη σκέψη ότι η ζωή σου μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη, όμως καταλήγεις στο ίδιο ουτοπικό συμπέρασμα: «Αποκλείεται…»
Μπάλλα Βαλέρια Β’ 2
«Κι αν ήσουν εσύ»
Ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος και το Ολοκαύτωμα συνέβησαν λιγότερο από εκατό χρόνια πριν, αλλά στην πραγματικότητά, αυτό δεν είναι τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα όσο φαίνεται. […] Κι όμως κάποτε συνειδητοποιούμε ότι το παρελθόν αυτό συνεχίζει να στοιχειώνει την ανθρωπότητα. […] Και τελικά δεν μπορούμε να σκεφτούμε: «κι αν ήμουν εγώ;». Τι θα γινόταν αν ήμουν εγώ, μια Εβραία έφηβη, ογδόντα χρόνια πριν, που χάθηκε ο κόσμος μπροστά στα μάτια της; Που δεν πρόλαβε να γευτεί τη γλύκα της ζωής;
Το πρώτο συναίσθημα που θα κυριαρχούσε ανάμεσα στους Εβραίους της εποχής, θα ήταν η ντροπή. Σαν ένα παιδί, θα έβλεπα να μας χλευάζουν, να μας κρίνουν, μας θεωρούν κατώτερους και ¨ατελείς¨. […] Στο τέος, αυτή η ντροπή θα μεταμορφωνόταν σε φόβο, φόβο για την δική μου ζωή και της οικογένειάς μου. Γιατί θα εφαρμοζόταν η Τελική Λύση. Όλοι όσοι δεν ταίριαζαν, θα συγκεντρώνονταν σε τρένα και θα μεταφέρονταν για ¨εργασία¨. Μέσα σε απαίσιες συνθήκες ταξιδιού, τα ασφυκτικά γεμάτα τρένα αυτά στα οποία θα βλέπαμε τους δικούς μας ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα, τη δίψα και τις κακουχίες, θα έφταναν, μετά από μέρες στον προορισμό τους. Κι αυτό μόνο για να συνειδητοποιήσουμε όσα μας περίμεναν. Ατελείωτες ώρες εργασίες, βασανιστήρια, και τελικά εξόντωση. Θα παρακολουθούσα τον αργό, βάναυσο θάνατο όλων όσων αγαπώ και τελικά θα βίωνα τον δικό μου. Αλλά ο δικός μου θάνατος δεν θα είχε τόση σημασία. Θα προσέθετε απλά μερικά ψηφία στους εκατομμύρια θανάτων ανδρών, γυναικών, μητέρων, πατέρων, παιδιών, ηλικιωμένων, αθώων ανθρώπων που ζούσαν τη ζωή τους και βρέθηκαν στα στρατόπεδα για να εξοντωθούν μαζικά.
[…] Δεν μπορούμε καν να συνειδητοποιήσουμε το πώς έζησαν όλοι αυτοί οι αθώοι και σκεφτόμαστε το πως θα ήταν να νιώθουμε εμείς την ανάσα του θανάτου κάθε μέρα, μονάχα να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα.
Παπαθανασίου Ελένη Β΄2 (απόσπασμα κειμένου)
«Κι αν ήσουν εσύ…»
[…]Μια μέρα το μικρό κορίτσι με μάτια δακρυσμένα με ρώτησε… «Γιατί το κάνετε αυτό;», μα ούτε εγώ δεν ήξερα πια την απάντησα και έσκυψα το κεφάλι. Πρώτη φορά έσκυψα το κεφάλι ως Γερμανός στρατιώτης… Μείναμε σιωπηλοί για ώρα. Ο ένας μέσα στην αγκαλιά του άλλου και τότε ρώτησε: « Κι αν ήσουν εσύ;». Ούτε τότε απάντησα αν και γνώριζα την απάντησα. Νομίζετε δεν έχω αναρωτηθεί ο ίδιος;
Δυστυχώς την απάντηση της την έδωσα πολύ αργότερα, μετά τον πόλεμο. Την επισκέφτηκα στο κοιμητήριο της όταν της άφησα ένα γράμμα. Γιατί γράμμα; Γιατί δεν της μίλησα;
Επειδή… «είμαι ο λύκος ο κακός και δεν γίνεται.
Δεν είναι δυνατόν τόσα αισθήματα να έχω.
Γιατί αν το μάθουν τα πρόβατα
θα πέσουν να με σπαράξουν»
Ο σκληρός Γερμανός στρατιώτης, τι μπορεί να απαντούσε; Για τον Γερμανό στρατιώτη δε ξέρω. Αλλά εγώ, ο άνθρωπος ευχόμουν να ήμουν ένας από αυτούς… γιατί εκείνοι δεν αναγκάστηκαν να κάνουν αυτά που έκανα εγώ. Δεν έχουν ιδέα τι έχουν κάνει αυτά τα χέρια, δεν έχουν ιδέα τι έχουν ιδέα τι έχουν δει αυτά τα μάτια, δεν έχουν ιδέα τι έχει νιώσει αυτή η καρδιά!… Μήπως το ξεχάσατε;;…
Ότι ΝΑΙ… έχω και εγώ καρδιά!…
Μακρογιάννη Ιζαμπέλα Β’ 2 ( απόσπασμα κειμένου ενός Γερμανού στρατιώτη σε στρατόπεδο συγκέντρωσης που γνωρίζει ένα μικρό Εβραίο κορίτσι, και είναι εκείνος που έρχεται αντιμέτωπος με το ερώτημα: « Κι αν ήσουν εσύ…»)
Η συντάκτρια:
Ξανθοπούλου Ελευθερία
The BrainStorm 